Dagdroom

Tussen denken en voelen, tussen ogen open en gesloten.
In Dagdroom (1983) vangt Maria Angela de intensiteit van een innerlijk moment. Een vrouwenportret, expressief en verstild tegelijk, kijkt de wereld in—of misschien naar binnen.

Haar scherpe blik wordt omlijst door sierlijke, hoornachtige vormen, als gedachten die een vorm hebben gekregen.
De kleuren—blauw, wit en zachte huidtonen—versmelten tot een fluïde geheel, alsof de droom zich net nog ergens afspeelde.

De achtergrond vervaagt tot contour, het gezicht lost bijna op.
Een werk dat ademt, zweeft en blijft hangen in de ruimte tussen realiteit en verbeelding.