Ontwaken

Zij kijkt. Zij zweeft. Zij ontwaakt — in lagen, in schakeringen, in stilte.
In Ontwaken verweeft Maria Angela meerdere gezichten tot één stroom van bewustzijn. Wat begint met gesloten ogen ontvouwt zich in een cyclus van verdwijnen, verschijnen, en uiteindelijk: kijken.
Ogen worden ramen. Gezichten worden fasen. Eén wezen, verdeeld over dimensies, zoekt zichzelf.

De compositie ademt beweging zonder chaos.
Een dans tussen herinnering, intuïtie en vrouwelijke archetypen.
De zachte blauwen, lila’s en warme huidtonen smelten tot een sfeer die aanvoelt als een dromende staat—maar dan helder.

De blik van het centrale gezicht grijpt vast, maar duwt niets op. Ze weet.
De andere figuren dragen haar — of zijn haar.

Ontwaken is geen momentopname, maar een innerlijke reis.
Een visuele echo van het moment waarop bewustzijn zichzelf herkent.