Overpeinzing

Overpeinzing (1975) vangt een moment van introspectie en kwetsbaarheid in zijn puurste vorm. De vrouwelijke figuur zit ineengedoken, haar houding zowel beschermend als open — als een visuele weerspiegeling van de ziel die zich afsluit en tegelijk ontvouwt. Haar blik is afwezig, verloren in gedachten, alsof ze zich bevindt in een innerlijke dialoog met zichzelf.

De achtergrond, ruw en bijna kosmisch, versterkt het gevoel van isolement en contemplatie. De blauwgrijze tinten creëren een dromerige, melancholische sfeer, waar licht en schaduw in een subtiel spel van contrasten de diepte van haar innerlijke wereld onthullen.

Overpeinzing is een moment van zelfreflectie, een visueel ritueel van stilte en zelfonderzoek. Het werk roept de kijker op om stil te staan bij de kwetsbaarheid die nodig is voor zelfkennis en de innerlijke kracht die voortkomt uit diepe contemplatie.