Hybride

Het kijkt — maar leeft het ook?
In Hybride (1995) toont Maria Angela een oog dat geen klassiek zintuig meer is, maar een samensmelting van mens en machine. De iris is gespleten, haast mechanisch, met rode en zwarte patronen die tegelijk kracht en onrust uitstralen.

Rond het oog gloeit een mysterieuze groene aura, als een veld van energie — iets dat waarneemt, maar misschien ook beïnvloedt.
Het is biologisch, maar niet natuurlijk. Levend, maar misschien kunstmatig.

Hybride is een blik in de toekomst — of in een innerlijke evolutie.
Een werk dat vragen stelt over identiteit, waarneming en de grens tussen lichaam en technologie.

Een visueel portaal naar de ziel van een nieuwe soort.