Illusie

Wat is echt — en wat is slechts een spiegel van verlangen?
In Illusie (1989) laat Maria Angela de grens tussen schijn en wezen vervagen. Onderaan het doek reiken twee handen naar elkaar, in een eeuwige uitwisseling van geven en ontvangen — het ritme van menselijke verbinding.

Boven hen zweeft een bol. Een mannelijk gezicht kijkt naar binnen, terwijl het gelaat van een vrouw daar dwars doorheen breekt. Een visuele echo van innerlijke dualiteit: het mannelijke en vrouwelijke in dialoog, op zoek naar versmelting.

Rondom hen baden drie vrouwen in een zee van bellen — fragiele vormen die elk moment kunnen knappen. Ze representeren verleiding, projectie, en de subtiele kracht van illusie.

Het bijbehorende vers fluistert zacht de kern van het werk toe:

“Lief mensenkind, bevrijd je uit dit tijdelijke — deze illusie.”

Illusie nodigt uit om verder te kijken dan wat je wordt getoond.
Een kunstwerk dat niet alleen zichtbaar is, maar voelbaar ontwaakt.