Reflectie

Ze draagt geen spiegel, ze draagt zichzelf.
In Reflectie houdt een vrouw haar handspiegel vast zoals Atlas de wereld draagt — niet als last, maar als innerlijke opdracht. Ze kijkt, maar ziet niet haar gezicht. Ze ziet de cobra: symbool van transformatie, intuïtie en de stille kracht die onder de oppervlakte leeft.

De spiegel wordt een portaal — geen weerspiegeling, maar openbaring.
Boven haar bloeien bloemen van inzicht, tekenen van groei, verlichting en subtiele doorbraken.

Reflectie is een visueel moment van herkenning:
Wat verschijnt wanneer je werkelijk kijkt?
Wat leeft achter het masker van vorm?

Een werk dat uitnodigt tot stilte, zelfkennis en eerlijke confrontatie.